W pełni polska strona poświęcona w całości jednemu z największych zespołów w dziejach muzyki pop
|
|
|
|
W pełni polska strona poświęcona w całości jednemu z największych zespołów w dziejach muzyki pop |
AGNETHA FÄLTSKOG |
|
|
Swoją pierwszą piosenkę napisała w wieku sześciu lat. Utwór nazywał się "Två små troll" ("Two Little Trolls") i opowiadał o dwóch trollach, czyli złośliwych skandynawskich krasnoludkach. W roku 1958 zaczęła brać lekcje gry na pianinie i wstąpiła do chóru kościelnego. Na początku lat sześćdziesiątych sformowała własne trio, The Cambers, w skład którego wchodziły także jej dwie przyjaciółki, Lena Johansson i Elisabeth Strub. W wieku piętnastu lat Agnetha zdecydowała się porzucić szkołę i związać swe życie z muzyką. Krótko potem zaczęła pracować jako telefonistka w firmie samochodowej, dorabiając koncertami z lokalnym zespołem tanecznym, prowadzonym przez Bernta Enghardta. Grupa szybko zdobywała popularność i już niedługo była w Szwecji na tyle znana, że Agnetha mogła wybierać pomiędzy pracą telefonistki i piosenkarki. Ostatecznie wybrała zespół i występowała z nim jeszcze przez dwa lata. Mniej więcej w tym czasie Agnetha rozstała się ze swoją miłością, Björnem Lijlą. Zdarzenie to zainspirowało ją do napisania piosenki, dzięki której niemal od razu zaistniała w mediach – utworu "Jag var så kär". W tym czasie Karl Gerhard Lundkvist, krewny jednego z członków zespołu Enghardta, wycofał się ze swojej obiecującej kariery artysty rock and rollowego i zaczął pracować jako producent w wytwórni Cupol Records. Enghardt wysłał mu taśmę demo z nagraniem swego zespołu, ale Lundkvist był zainteresowany tylko Agnethą i jej piosenką. Artystka martwiła się tym, że producent nie był zainteresowany zespołem i w związku z tym grupa nie pojawi się w nagraniu. Zdecydowała się jednak przyjąć ofertę i podpisać kontrakt z CBS Records. Debiutancki singiel z wyżej wymienioną piosenką został wydany przez Cupol Records w 1967 roku i osiągnął szczyt szwedzkiej listy przebojów 28 stycznia 1968 roku, sprzedając się w liczbie ponad 80,000 egzemplarzy. Agnetha zdecydowała się nawet na zgłoszenie swojej piosenki, "Försonade", do szwedzkich eliminacji Konkursu Eurowizji, jednak utwór nie doszedł do finału. Od tej pory artystka z licznymi sukcesami kontynuowała swoją karierę. Pod koniec lat 60-tych spotkała niemieckiego producenta, Dietera Zimmermana, z którym się zaręczyła. Dzięki temu jej albumy trafiły na niemieckie listy przebojów, a Zimmerman obiecywał jej zawrotną karierę w Niemczech. Kiedy jednak artystka zdecydowała się pojechać do Niemiec i spotkać z producentami, zmuszona była odmówić dalszej współpracy, określając proponowany materiał mianem "okropnego". To wydarzenie wpłynęło również na zaręczyny z Dieterem – Agnetha zerwała je i wróciła do Szwecji. W roku 1970 wydała swoją najlepszą piosenkę z okresu przed ABBĄ, zatytułowaną "Om tårar vore guld". W 1969 roku Agnetha poznała Björna Ulvaeusa, gitarzystę popularnej szwedzkiej grupy Hootenanny Singers. Jej związek z Björnem i przyjaźń z Fridą i Bennym, z którym Björn pisał piosenki, doprowadziła do sformowania zespołu ABBA. Agnetha poślubiła Björna 6 lipca 1971 roku. Ich pierwszym dzieckiem była Linda Elin Ulvaeus, która przyszła na świat 23 lutego 1973 roku. Cztery lata później, 4 grudnia 1977 roku urodziło się ich drugie dziecko, syn Peter Christian. Jednak pod koniec 1978 roku para zdecydowała się na separację, a 25 grudnia 1978 Agnetha w nocy wyprowadziła się z domu. W styczniu 1979 roku podano do publicznej wiadomości, że Björn i Agnetha rozwodzą się, co ostatecznie stało się faktem w czerwcu 1980 roku. Oboje jednak zdecydowali, że ich rozstanie nie będzie miało wpływu na pracę zespołu. Rozpad ich małżeństwa zainspirował Björna do napisania słów piosenki "The Winner Takes It All", jednego z największych przebojów ABBY. Jednak równocześnie z karierą w zespole, Agnetha dalej rozwijała się solowo. W 1975 roku nagrała i wyprodukowała swój kolejny album, zatytułowany "Elva kvinnor i ett hus". Album nagrywano w okresie pomiędzy sesjami do płyt ABBY, "Waterloo" i "ABBA". Zespół był wówczas szwedzką gwiazdą numer jeden, natomiast najnowszemu albumowi Agnethy nie udało się dostać nawet do pierwszej dziesiątki list przebojów – utknął na pozycji jedenastej. Udało mu się jednak spędzić na liście ponad 53 tygodnie, co przewyższało nawet dokonania ABBY. Album był planowany już od roku 1972, ale jego realizację odłożono w związku z ciążą artystki. Do pomysłu powrócono w roku 1974. Wtedy Agnetha i Bosse Calgren (autor tekstów do wszystkich utworów z płyty, z wyłączeniem szwedzkiej wersji piosenki ABBY, "SOS") zdecydowali, że będzie to album koncepcyjny, składający się z dwunastu piosenek, śpiewanych przez dwanaście różnych kobiet, mieszkających w tym samym budynku. Ostatecznie na albumie znalazło się jedynie jedenaście utworów i pomysł nigdy nie został w pełni doprowadzony do końca. W latach 1968-1980 Agnetha umieściła 18 utworów na szwedzkiej liście przebojów. Wszystkie te piosenki w sumie spędziły na liście ponad 139 tygodni, wliczając w to 15 tygodni pierwszego miejsca singla "Om tårar vore guld". W roku 1980 Agnetha razem z córką Lindą nagrała album z kolędami, zatytułowany "Nu tändas tusen juleljus", który zatrzymał się na 6 miejscu listy przebojów w grudniu 1981 roku. Solowe sukcesy Agnethy były jednocześnie największymi, jakie osiągnął którykolwiek z członków ABBY, zarówno przed jak i po karierze w zespole. Agnetha jest także jedynym członkiem zespołu, który zdecydował się ponownie wziąć udział w Melodifestivalen, jednakże tylko w charakterze kompozytora. W 1981 roku napisała balladę "Men Natten Är Vår" ("But The Night Is Ours") ze słowami Ingeli Forsman, do wykonania której wybrała Kicki Moberg. Singiel z tym utworem, wyprodukowany przez Agnethę przy pomocy innych artystów wspierających ABBĘ, zawierał na stronie B szwedzką wersję utworu "I’m Still Alive", zatytułowaną "Här Är Mitt Liv" ("Here Is My Life") – piosenkę, którą sama Agnetha śpiewała podczas trasy koncertowej ABBY w 1979 roku. W latach osiemdziesiątych, już po rozpadzie ABBY, Agnetha wydała trzy solowe anglojęzyczne albumy. Nagrania radziły sobie bardzo dobrze zarówno w Skandynawii jak i w Europie. Pod koniec 1982 roku zaśpiewała w duecie z Tomasem Ledinem (artystą, który śpiewał w chórkach ABBY i wspomagał zespół w trasie w roku 1979) piosenkę "Never Again", która weszła do pierwszej piątki na listach przebojów w Szwecji, Norwegii, Belgii i RPA. Powstała również hiszpańska wersja tego utworu, zatytułowana "Ya Nunca Más". Latem tego roku Agnetha zagrała w szwedzkim filmie "Raskenstam" i zebrała pozytywne recenzje za swoją rolę (sam film niestety nie był sukcesem). W maju 1983 roku Agnetha wydała swój pierwszy anglojęzyczny album, "Wrap Your Arms Around Me" – wielki hit w całej kontynentalnej Europie, a nawet w Australii i w Ameryce Północnej. W Wielkiej Brytanii album zatrzymał się na 18 miejscu zestawień. W sumie sprzedano ponad 1,200,000 egzemplarzy płyty. Dwa single stały się sporymi przebojami – "The Heat Is On" i tytułowy "Wrap Your Arms Around Me". W USA inna piosenka zdobyła swą popularność – utwór "Can’t Shake Loose" zajął 29 miejsce na liście Billboard Hot 100 i 23 na listach w Kanadzie. Następnym albumem Agnethy, był "Eyes Of A Woman", wyprodukowany przez Erica Stewarta z 10CC i wydany w marcu 1985 roku. Płyta sprzedawała się dobrze, ale, z racji niewielkiej kampanii promocyjnej, tylko w kilku częściach Europy, i ostatecznie nie powtórzyła sukcesu swej poprzedniczki. Mimo to, utwór "I Won’t Let You Go", skomponowany przez Agnethę i Erica Stewarta, radził sobie bardzo dobrze na listach przebojów. W 1986 roku Agnetha razem z Ola Håkanssonem (liderem szwedzkiej grupy Secret Service) nagrała singla "The Way You Are", który stał się kolejnym szwedzkim przebojem numer jeden. Jednocześnie była to wyjątkowa okazja, by usłyszeć dwie szwedzkie potęgi muzyczne w jednym nagraniu. W połowie roku 1987 Agnetha wyjechała do Kalifornii i tam nagrała album "I Stand Alone", wyprodukowany przez Petera Ceterę i Bruce’a Gaitscha. Wydany w listopadzie tego samego roku, cieszył się małym powodzeniem w Europie, nadal jednak bardzo dobrze sprzedając się w rodzimej Szwecji. Dwie piosenki z albumu zostały nagrane w wersji hiszpańskojęzycznej: "La Ultima Véz" ("The Last Time") i "Yo No Fui (Quién Dijo Adiós)" ("I Wasn't The One (Who Said Goodbye)"). Po wydaniu albumu "I Stand Alone", Agnetha zdecydowała wycofać się z życia publicznego. W 1990 roku poślubiła chirurga Tomasa Sonnenfelda. Ich małżeństwo przetrwało niecałe trzy lata i zakończyło się rozwodem w 1993 roku. Wcześniej, jeszcze w latach osiemdziesiątych, Agnetha była związana z policjantem Torbjörnem Branderem, ale również ten związek się rozpadł. Pod koniec lat 90-tych miała romans z Holendrem, Gertem van der Graafem, z którym zamieszkała. Van der Graaf utrzymywał, że zakochał się w artystce, kiedy ABBA wygrała Konkurs Eurowizji i od tamtej pory zbierał o niej wszelkie informacje, chcąc kiedyś się do niej zbliżyć. Niestety pomimo, że ostatecznie mu się to udało, Agnetha zdecydowała się zakończyć ten związek. Wtedy Graaf zaczął ją nachodzić, co ostatecznie zakończyło się sądowym zakazem zbliżania. W 2003 roku został aresztowany i deportowany ze Szwecji, jednak nakaz wygasł w roku 2005 i Graaf znów był widziany w pobliżu posesji Agnethy. W 1996 roku ukazała się w Szwecji autobiografia artystki (pierwotnie planowana jeszcze na 1983 rok), zatytułowana "Som jag är" (po angielsku "As I Am") poparta różnymi składankami, zawierającymi solowe dokonania wokalistki. Na jedną z nich, "My Love, My Life" Agnetha sama wybrała utwory. Zagorzali fani bardzo ciepło przyjęli jej autobiografię, jednak krytycy uznali pozycję za słabą i niewartą uwagi. W kwietniu 2004 roku pojawił się jej nowy singiel, zatytułowany "If I Thought You’d Ever Change Your Mind". Utwór zdobył drugie miejsce na listach szwedzkich i 11 w zestawieniach brytyjskich, pozostając do tej pory największym przebojem wokalistki. Kilka tygodni później na rynku pojawił się nowy album Agnethy, "My Colouring Book", zawierający ulubione piosenki artystki w jej wykonaniu. Wiele z nich to uznane klasyki lat 60-tych. Album zachwycił fanów i krytyków, ale Agnetha z powodów osobistych nie zdecydowała się na jego szerszą promocję. Mimo to, album sprzedał się w liczbie ponad 500,000 egzemplarzy, z czego 50,000 w samej tylko Wielkiej Brytanii. Krótko po powrocie na scenę, Agnetha wzięła udział w realizacji komediowego filmu "Our Last Video", który wyprodukowano w związku z 30-leciem zwycięstwa ABBY w Konkursie Eurowizji. Był to też pierwszy raz, kiedy czwórka artystów współpracowała ze sobą, od rozwiązania ABBY. W tym samym roku Sony Music wydało sześciopłytową składankę, zawierającą wszystkie pięć szwedzkich albumów artystki i dodatkowe utwory na oddzielnej płycie. W styczniu 2007 roku Agnetha pojawiła się wraz z Björnem po zakończeniu musicalu "Mamma Mia" na przyjęciu w Grand Hotelu. 4 lipca 2008 roku, Agnetha razem z pozostałymi członkami ABBY pojawiła się na szwedzkiej premierze filmu "Mamma Mia". W październiku 2010 roku Agnetha razem z Björnem pojawiła się na premierze filmu w Danii. |
|
©2006-2023 Mateusz Węgrzyn |
|
Agnetha Fältskog – właściwie Agneta Åse Fältskog, w pewnych krajach znana także jako Anna. Urodziła się 5 kwietnia 1950 roku w Jönköping. Była jedną z dwóch córek Knuta Ingvara Fältskoga i Birgit Margarety Johansson. Ingvar Fältskog poświęcał wiele czasu muzyce i showbiznesowi. Sama Agnetha debiutowała na scenie u boku ojca, mając zaledwie pięć lat. Agnetha wymienia Connie Francis, Marianne Faithfull, Arethę Franklin i Lesley Gore jako swoje największe muzyczne bohaterki, na których wzorowała się szczególnie w początkowym okresie kariery.