W pełni polska strona poświęcona w całości jednemu z największych zespołów w dziejach muzyki pop
|
|
|
|
W pełni polska strona poświęcona w całości jednemu z największych zespołów w dziejach muzyki pop |
ANNI-FRID LYNGSTAD - BIOGRAFIA |
|
|
Na początku 1947 roku Synni, Frida i jej babcia Artnine ("Agny") opuściły wioskę, obawiając się represji przeciwko osobom, które miały kontakty z Niemcami w trakcie okupacji. Mała Frida wyjechała z babcią do Szwecji, gdzie osiadły w małej miejscowości Härjedalen. Synni została w Norwegii i przez pewien czas pracowała na południu kraju, ale wkrótce dołączyła do reszty rodziny i wszyscy przeprowadzili się do miasta Malmköping, niecałe 73 kilometry od Sztokholmu. Niedługo potem matka Fridy zmarła na niewydolność nerek, mając zaledwie 21 lat. W czerwcu 1949 roku Frida i jej babcia ponownie się przeprowadziły, tym razem do miejscowości Torshälla, gdzie Agny Lyngstad znalazła pracę jak krawcowa. Kiedy ostatecznie się ustatkowały, w sierpniu 1952 Frida zaczęła chodzić do szkoły. Mimo to nadal utrzymywała kontakt z rodziną w Norwegii (pozostali tam jej wujkowie i ciotki) i często jeździła na wakacje do Bjørkåsen. Frida wierzyła, że jej ojciec, Alfred Hasse zginął kiedy wracał do Niemiec – jego statek został zatopiony. W 1977 roku niemiecki magazyn młodzieżowy "Bravo" opublikował plakat i kompletną biografię artystki, zawierającą imiona i nazwiska jej rodziców. Artykuł przeczytał niemiecki przyrodni brat Fridy, Peter Hasse, który zapytał ojca, czy znał kiedyś jakąś Synni Lyngstad. Kilka miesięcy później Frida i jej ojciec spotkali się po raz pierwszy w Sztokholmie. Frida wiele razy wspominała, że pokochała muzykę dzięki swojej babci, która często śpiewała jej stare norweskie piosenki. Talent do muzyki wykazywała już od pierwszych lat swojej edukacji. Dzięki pięknej i mocnej barwie swego głosu szybko stała się znana nie tylko w całej szkole, ale i w sąsiedztwie. I choć babcia Fridy stale zachęcała ją do śpiewania, nigdy nie przyszła na żaden z jej występów. Artnine Lyngstad zmarła na krótko przed sformowaniem się ABBY i nigdy nie miała możliwości doświadczyć sukcesu grupy. W wieku 13 lat Frida rozpoczęła swoją pierwszą pracę w zespole tanecznym. Z grupą artystka występowała w każdy weekend, a koncerty często przeciągały się aż do pięciu godzin. By rozwijać swój talent, zaczęła brać lekcje śpiewu. Nieco później dołączyła do 15-osobowego big bandu, wykonującego standardy jazzowe. Jej muzycznymi ideałami były Ella Fitzgerald i Peggy Lee. W roku 1963 sformowała swoją własną grupę, Anni-Frid Four. Latem 1967 roku Frida wygrała konkurs młodych talentów, "New Faces", zorganizowany przez wytwórnię EMI. Piosenką, którą wybrała na konkurs była "En Ledig Dag" ("A Day Off"). Pierwszą nagrodą był kontrakt nagraniowy z EMI Sweden, a także występ w najpopularniejszym szwedzkim programie telewizyjnym, "Hylans Hörna". Frida zyskała więc nie tylko możliwość zaprezentowania piosenki na żywo, ale również promocji – tego wieczoru program oglądało wielu ludzi, również spoza granic kraju. Efekt przeszedł najśmielsze oczekiwania – artystka była wręcz zasypywana propozycjami od różnych wytwórni. Zarząd EMI obawiając się straty nowej gwiazdy, już następnego dnia rano przedstawił artystce gotowy do podpisania kontrakt. Frida oczywiście zgodziła się i 11 września 1967 nagrała partie wokalne do swej zwycięskiej piosenki, która ostatecznie stała się jej pierwszym singlem, wydanym przez EMI. Jej profesjonalizm i pewność siebie pozwoliły nagrać utwór już przy pierwszym podejściu. Wszystkie utwory, jakie Frida nagrała dla EMI zostały wydane w odświeżonej cyfrowo formie w roku 1997, na dwupłytowej składance "Frida 1967-1972". W styczniu 1968 roku podczas wykonywania piosenki "En Ledig Dag" w programie telewizyjnym, poznała Agnethę Fatlskog, która również promowała wtedy swój pierwszy przebój (utwór "Jag var so kår"). Jeszcze w tym samym roku Frida wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową i nagrała kolejne single dla EMI. Jednocześnie postanowiła przeprowadzić się do Sztokholmu i zacząć pracę piosenkarki w pełnym wymiarze czasu. W 1969 roku zgłosiła się na Melodifestivalen, szwedzkie eliminacje do Konkursu Eurowizji, przedstawiając utwór "Härlig är vår jord" ("Our Earth Is Wonderful"), jednak zakończyła rywalizację dopiero na czwartym miejscu. Tym niemniej jej piosenka zyskała spora popularność w Szwecji. W trakcie oczekiwania na swój występ spotkała swojego przyszłego małżonka, Benny’ego Anderssona, który brał udział w konkursie w charakterze kompozytora. Niedługo później spotkali się ponownie w podobnych okolicznościach i wkrótce zostali parą. Jej pierwszą dużą płytą był album "Frida" wyprodukowany przez Benny’ego i wydany w 1971 roku. Płyta zebrała bardzo ciepłe opinie krytyków i prasy, podkreślające precyzję i wszechstronność głosu artystki. Od teraz, Frida miała swój pierwszy numer jeden na szwedzkich listach przebojów – piosenkę "Min egen stad" ("My Own Time"). W nagraniu tym udział wzięli wszyscy późniejsi członkowie ABBY. Frida kontynuowała występy i trasy koncertowe, regularnie też pojawiała się w radiu i telewizji. Jednocześnie jej związek z Bennym Anderssonem, a także przyjaźń z Björnem Ulvaeusem i Agnethą Fältskog doprowadziły do sformowania ABBY. W 1972 roku po pięciu latach z EMI Sweden, Frida zdecydowała się podpisać umowę z Polar Music. Jej pierwszym singlem wydanym przez nową wytwórnię był kolejny numer jeden, "Man vill ju leva litte dessemellan". Jej kolejnym albumem był wydany w 1975 roku "Frida ensam" ("Frida Alone"), zawierający wielki przebój, "Fernando" jeszcze w pierwotnej szwedzkiej wersji. Album nagrano pomiędzy sesjami do płyt "Waterloo" i "ABBA", a jego wydanie w związku z popularnością grupy, której Frida była członkiem, przeciągnęło się aż 18 miesięcy. Mimo to album stał się wielkim przebojem w Szwecji, wypadając z list dopiero po 38 tygodniach (z czego przez pierwsze sześć utrzymywał się na szczycie zestawień). W związku z tym sukcesem nikogo nie powinien dziwić fakt, że album pokrył się platyną. Podczas międzynarodowej kariery w grupie ABBA, zaśpiewała takie przeboje grupy jak: "Fernando", "Money, Money, Money", "Super Trouper", "I Have A Dream", "Knowing Me, Knowing You". W przeciwieństwie do pozostałych członków grupy uwielbiała podróżować i występować na scenie. Brała również czynny udział w projektowaniu strojów grupy. Po rozpadzie zespołu jako jedyna nigdy nie miała nic przeciwko jego reaktywacji. Pod koniec 1982 roku, kiedy wiadomo było, że dni ABBY są policzone, Frida nagrała i wydała swój pierwszy anglojęzyczny album, wyprodukowany przez Phila Collinsa "Something’s Going On". Płyta stała się ogromnym, ogólnoświatowym sukcesem wokalistki, sprzedając się w liczbie ponad 1,5 miliona egzemplarzy i promując wielki singlowy przebój, "I Know There’s Something’s Going On". Utwór był na tyle dobry, że podbił nie tylko niemal całą Europę (w najgorszym razie pierwsza dwudziestka list), ale także zdobył wysokie, 13 miejsce na listach amerykańskich. Utwór i teledysk do niego promowano w MTV. Szwedzka telewizja nakręciła proces powstawania albumu, co ostatecznie przerodziło się w godzinny program dokumentalny, który zawierał wywiady z Fridą, Philem Collinsem, Björnem i Bennym, a nawet wypowiedzi muzyków, tworzących album. W roku 1983 Frida zaangażowała się w musical "Abbacadabra", nagrywając jedną piosenkę w dwóch językach i z dwoma różnymi wokalistami. Utwór był nową wersją piosenki "Arrival" z albumu ABBY, który w dwóch wersjach językowych, zyskał dwa tytuły – "Belle" w języku francuskim i "Time" w języku angielskim. Krótko po tym, mieszkająca wówczas w Paryżu artystka, zdecydowała się na kolejny solowy album. Rezultatem współpracy z producentem Stevem Lillywhitem, była eksperymentalna płyta "Shine". Niestety nie powtórzyła ona sukcesu poprzedniczki, w najlepszym razie plasując się na szóstym miejscu (Szwecja), a na Zachodzie ledwo wchodząc do pierwszej dwudziestki list. Jedną ze współtwórców albumu, była kompozytorka Kirsty MacColl, która zginęła w wypadku w Meksyku w 2000 roku. Na jednej ze swych ostatnich składanek, Frida zadedykowała MacColl piosenkę "Chemistry Tonight", której zmarła kompozytorka była współtwórczynią. Po intensywnej promocji "Shine", Frida wycofała się z życia publicznego. W roku 1986 wzięła udział w nagraniu utworu "Klinga mina klockor" na solową płytę Benny’ego Anderssona. W roku 1987 razem ze szwedzką popową grupą Ratata, nagrała singla "Så Länge Vi Har Varann" ("As Long As We Have Each Other"). Utwór był i wciąż jest bardzo popularny w Szwecji, nagrano go także w języku angielskim, pod tytułem "As Long As I Have You". W 1990 roku Frida została członkinią organizacji zajmującej się ochroną środowiska, Det Naturliga Steget (The Natural Step). Organizacja potrzebowała "znanej twarzy" do zdobycia popularności. W 1991 roku Frida została przewodniczącą organizacji Artister För Miljön (Artists For The Environment). W roku 1992 nagrała, a potem wykonała na żywo na zamku królewskim utwór Juliana Lennona "Saltwater". Dochód ze sprzedaży singla z utworem przeznaczono na cele charytatywne. Rok później z okazji 50 urodzin królowej Sylvii, Frida zaśpiewała utwór "Dancing Queen" – ten sam, który ABBA zaśpiewała, kiedy para królewska brała ślub. Frida skontaktowała się z formacją The Real Group, z którą wykonała piosenkę, ale nie na żywo, jak to wcześniej zakładano, a z playbacku. W roku 1996 Frida zdecydowała się przerwać swoje fonograficzne milczenie, nagrywając pod okiem Andersa Glenmarka z Gemini, album "Djupa andetag" ("Deep Breaths"). Powrót udał się, album ciepło przyjęli zarówno krytycy i dziennikarze muzyczni, jak i słuchacze. Frida zaangażowała się w promocję płyty, występując w wielu programach telewizyjnych zarówno w Szwecji, jak i w Norwegii, Danii i Finlandii. W utworze "Alla mina basta år" utworzyła duet z Marie Fredriksson z grupy Roxette. Od tamtej pory ukazują się jedynie kolejne składanki, jednak Frida często gościnnie bierze udział w pojedynczych nagraniach znanych artystów. W 2004 roku razem z Jonem Lordem zaśpiewała utwór "The Sun Will Shine Again". Była mężatką trzykrotnie. 3 kwietnia 1963 roku w wieku 17 lat poślubiła muzyka Ragnara Fredrikssona, z którym miała dwójkę dzieci – Hansa Ragnara (urodzonego 26 stycznia 1963 roku) i córkę Lise-Lotte (25 lutego 1967 – 13 stycznia 1998). Byli w separacji od 1969 roku, a rozwiedli się ostatecznie 19 maja 1970 roku. W lutym 1969 roku poznała Benny’ego Anderssona, z którym zaręczyła się w sierpniu. Od 1971 roku żyli razem, ale ślubu nie wzięli aż do 1978 roku. Jednak małżeństwo nie przetrwało długo, byli w separacji od lutego 1981 roku, a już w listopadzie tego samego roku postanowili się rozwieść. 26 sierpnia 1992 roku Frida poślubiła księcia Ruzzo Reussa von Plauen (24 maja 1950 – 29 października 1999). W roku 1999 książę zmarł po długiej walce z rakiem, a rok wcześniej zginęła tragicznie w USA w wypadku samochodowym córka artystki, Lise-Lotte. Obecnie Frida zaangażowała się w działalność charytatywną. W jednym z wywiadów wyznała, że nie zamierza już wracać do kariery muzycznej. Mieszka w Szwajcarii. |
|
©2006-2023 Mateusz Węgrzyn |
|
Anni-Frid Lyngstad – obecnie księżna Anni-Frid Reuss von Plauen. Urodziła się 15 listopada 1945 roku w Bjørkåsen, w małej wiosce w Ballangen niedaleko Narwiku w Norwegii jako Anni-Frid Synni Lyngstad. Była owocem romansu 19 letniej wówczas Synni Lyngstad (19 czerwca 1926 – 28 września 1947) i żonatego niemieckiego żołnierza, Alfreda Hasse (1919 - styczeń 2009). Ojciec Fridy powrócił do Niemiec, kiedy jego oddział został ewakuowany z Norwegii.